امير ديالمه يکی از ايرانيانی بود که به طبيعت عشق می ورزيد و اين علاقه او را بر آن داشت که باغی را در بزرگترين پارک شهری لوس انجلس ايجاد کند.
برای رسيدن به باغ امير در پارک گريفيت بايد مسير شيب داری را پيمود و در آن ارتفاع می توان آرامشی را فرای هياهوی لوس انجلس يافت.
در بالای تپه باغ امير، سايه بان و محل توقف و استراحت برای کسانی است که در پارک قدم می زنند يا اسب سواری می کنند. جايی که درخت های اکاليپتوس، کاج ، و جوالدوز ۵ هکتار زمين را پوشانده است. اين باغ به نام امير ديالمه ناميده شده - مهاجری ايرانی که سه دهه به کاشت و پرورش درختان اين باغ اشتغال داشت. هديه ای برای ساکنان لوس انجلس.
فرخ آشتيانی، خواهر زاده امير ديالمه، می گويد نظر خوش بينانه امير به زندگی مسری بود.
امير ديالمه در دهه ۱۹۶۰ به آمريکا مهاجرت کرد و در لوس انجلس ساکن شد. گفته می شود تپه های اطراف شهر او را به ياد تهران می انداخت. او که عاشق طبيعت بود هميشه در پيچ و خم پارک گريفيت قدم می زد.
آتشی که در سال ۱۹۷۱ بخشی از پارک را سوزاند، امير را بر آن داشت که در پارک يک باغ ايجاد کند. او با کسب اجازه از مقام های جنگلبانی پارک و بدون هيچگونه کمکی روز ها از اين تپه بالا می رفت و ساعتها کار می کرد. سرانجام جنگلبانی به او امکان دسترسی به آب داد و اين باغ به شکوفايی رسيد.
او روزها در باغ کار می کرد و اهتزاز پرچم آمريکا در باغ در آن روزها نشان از آن بود که او مشغول به کار است.
تلاش های او دور از چشم ها نماند. سه شهردار لوس انجلس از باغ ديدن کردند و روزنامه لوس انجلس تايمز بارها با او مصاحبه کرد.
امير ديالمه در مصاحبه سال ۱۹۸۳ خود می گويد: فقط در آمريکاست که شخص می تواند چنين چيزی را برای خود ايجاد کند. اين کشور توسط داوطلبان بنا شده و من معتقدم هر کسی بايد برای اين جامعه کاری انجام دهد. من يک باغ ايجاد کردم.
امير در سال ۲۰۰۳ چشم از جهان فرو بست ولی باغ او همچنان وجود دارد.
کريس سابو که از باغ امير نگاهداری می کند، می گويد: اين باغ برای بسياری استثنايی است . درخت های خاطره انگيز بسياری در اين باغ است. در نتيجه روح های بسياری در اينجاست از جمله روح امير.
در حال حاضر سابو تنها کسی است که از باغ امير نگاهداری می کند او می گويد دوام و بقای اين باغ اهميت زيادی دارد زيرا اين باغ در قلب بسياری جای ويژه ای دارد.