برخورد با دانشجویان حتی در دوران بازداشت هم ادامه دارد. آنان در زندان به مجازات دیگری محکوم شده اند. مجازاتی به نام تبعید. تبعید از زندانی به زندای دیگر و اغلب به شهرستانی دور. راهی که خانواده ها باید رنج سفر را بر خود هموار کنند تا به قول خودشان فرزند و یا همسر خود را از پشت شیشه های اتاق ملاقات ببینند.
آیا این روند مجازات بازداشت شدگان است و یا تزریق وحشت به فعالانی که در دانشگاه ها و در غیبت دوستان خود از اعتراض دست برنداشته اند. درادامه روند انتقال زندانیان سیاسی از زندان اوین به زندان های شهر های دیگر، مجید دری فعال دانشجویی و دانشجوی محروم از تحصیل دانشگاه علامه طباطبایی، هفته گذشته از بند ۳۵۰ زندان اوین به زندان بهبهان در استان خوزستان منتقل شد.
پیش از این، حکم زندان در تبعید چند زندانی سیاسی دیگر از جمله ضیا نبوی، احمد کریمی، حامد روحی نژاد و فاطمه رهنما نیز به اجرا گذاشته شده بود. از سوی دیگر زندان رجایی شهر کرج نیز به محل دیگری برای تبعید زندانیان سیاسی تبدیل شده است.
مجید دری که اخیرا به زندان بهبهان تبعید شده است ، پس از انتخابات ریاست جمهوری سال گذشته بازداشت شد.وی ابتدا از سوی دادگاه انقلاب به محاربه، اقدام علیه امنیت ملی و بر هم زدن نظم عمومی متهم و سرانجام به یازده سال زندان محکوم شد. این حکم در دادگاه تجدید نظر به شش سال کاهش پیدا کرد، اما حکم تبعید وی به زندان ایذه همچنان باقی ماند.
مادر مجید دری در گفتگوبا صدای آمریکا نسبت به انتقال فرزندش به زندان بهبهان ابراز نگرانی می کند.وی افزون بر اینکه حکم صادره برای فرزندش را از ابتدا غیر قانونی می داند ، معتقد است که حکم تبعید ، ظلم مضاعفی بر خانواده این دانشجوی زندانی است. خانواده ای که باید پس از این راه طولانی کرج تا بهبهان را طی کند تا چند دقیقه ای با فرزند دربندش ملاقات کند.
انتقال زندانیان سیاسی از زندان اوین تهران به زندانهای شهرستانهای ایران در حالی صورت می گیرد که نهادهای مدافع حقوق بشر از وضعیت زندانهای شهرستانهای ایران اظهار نگرانی کرده و شرایط آنان را نسبت به وضعیت زندانهای پایتخت ایران نامناسب تر گزارش کرده اند. اما این گزارش ها هنوز از سوی مقام های ایرانی نادیده گرفته شده است.