جشنواره جهانی فیلم کن همچون سال های اخیر نگاه ویژه ای به آوارگان و پناهجویان و شرایط زندگی شان در کشور زیستگاه دارد. هرچه گروه هایی از سیاستمداران کشورهای مهاجرپذیر تلاش دارند مشکلات داخلی را برگردن حضور آوارگان نهند، فیلمسازان و جشنواره های سینمایی نگاه حمایتی خود از پناهجویان را بیشتر می کنند.
چنین است که گروه های تندرو ضدخارجی که در تلاش برای جلب افکار عمومی و کسب آرای انتخاباتی هستند، کارزار تبلیغاتی و گاه آلوده به خشونت های خونین علیه خارجیان را سازماندهی کرده و چنین می نمایانند که مشکلات جامعه برخاسته از حضور این آوارگان است. در جهتی دیگر جشنواره کن به یاری فیلمسازان برجسته ای همچون آکی کوریسماکی نگاهی دیگر به این رویداد دارد.
آکی کوریسماکی فیلمساز فنلاندی که با فیلم «Le Havre» (نام بندری در فرانسه) دومین فیلم فرانسوی زبان خود در بخش رقابتی جشنواره جهانی کن شرکت کرده؛ به این مشکل جامعه امروزی پرداخته است.
آکی کوریسماکی، از امیدهای سینمای اندیشه ورز و اجتماعی امروز اروپا، در این فیلم برآمده از فضایی اساطیری آوارگی پسرکی آفریقایی و مهاجر را در یکی از شهرهای بندری فرانسه به تصویر می کشد که گویی با معصومیتش تجسم مادی خدایان بر زمین است تا واکنش انسان ها را نسبت به خود دریابند.
این پسرک آفریقایی بی کس و کار رهاشده در بندری فرانسوی و گویی از نقطه ای نامشخص از جهان به این بندر رسیده، توسط پلیس یافت می شود. سپس مردی فرانسوی سرپرستی او را برعهده می گیرد. راهی خلاف آمد عادت در جامعه ای که فاصله با بیگانگان «مزاحم» اساس و پایه برخوردشان با مهاجران است.
نامعینی زادگاه و بندری فرانسوی بعنوان مکان رویدادهای ناشی از عدم پذیرش انسان مدرن پدیدآوردنده تراژدیی ست که گویی به این زودی ها حل نشده باقی خواهد ماند.
آکی کوریسماکی در این باره می گوید: «من ده ساله بود که دریافتم دچار یاس از زندگی شدم و بر آن شدم تا آن چیزی را بسازم که نداشتم. از این رو امیدآفرینی برای دیگران را خلق کردم. زیرا آنها هنوز چیزی برای زندگی داشتند.»
امیدآفرینی خلق شده از سوی آکی کوریسماکی در این فیلم مشهود است. پسرک ده ساله آفریقایی سرگردان در یکی از بندرهای فرانسوی توسط یک شهروند فرانسوی به سرپرستی پذیرفته می شود و همین مایه های امید به زندگی را به دیگران نیز سرایت می دهد.
آکی کوریسماکی می گوید من پاسخ روشنی برای حل مشکلات اجتماعی و اقتصادی مهاجران به اروپا را ندارم. اما اگر سیاستمداران از اتاق هتل هایشان به بیرون تشریف بیاورند، بی گمان راه حلی برای این مشکل خواهند یافت؛ اما به نظر نمی رسد که آنان علاقه ای به زندگی ای بیرون از اتاق هتل و مرسدس بنزهایشان داشته باشند.»
آکی کوریسماکی با این فیلم می خواهد بگوید مهاجران به اروپا زاینده مشکلات جامعه اروپایی نیستند، بلکه نمود یک مشکل بزرگ جهانی، یعنی ناسالم بودن رابطه حکومت ها با مردم.