زنان افغان به کمک پروژه «پروژه نگارش زنان افغان» در فضای مجازی که برای آن ها در نظر گرفته شده است، از این آزادی برخوردار هستند که در مورد هر موضوعی که تمایل دارند بنویسند. گروهی از معلمان و نویسندگان به صورت داوطلبانه به آن ها کمک می کنند تا شیوه های نگارش را بیاموزند.
مهسا همیلتون، خبرنگار و رمان نویس آمریکایی، «پروژه نگارش زنان افغان» را در سال ٢٠٠٩ و ده سال پس از اولین سفر خود به کابل طراحی و راه اندازی کرد.
او می گوید زنان افغانی که او با برخورد کرده بودند، قوی و باهوش و الهام بخش او بودند و برای یادگیری و ابراز احساسات خود ذوق و شوق داشتند.
زهرا که دهه بیست سالگی خود را پشت سر می گذارد، از این که می تواند با استفاده از این پروژه روایت خود را حکایت کند، هیجان زده است.
نائومی بنارون، رمان نویس آمریکایی که مربی اوست، می گوید: «او دختر یک کشاورز بی سواد است که با وجود مخالفت جامعه و اقوام و اعضای خانواده ارزش بسیاری برای آموزش کودکان خود قائل است. زهرا در مورد ناامیدی و درد و رنج خود می نویسد اما بسیار امیدوار است».
زهرا در یک یتیم خانه انگلیسی تدریس می کند و در مورد تجربیات و امید و آرمان های دختران افغانستان می نویسد.
خانم همیلتون می گوید: «روایت داستان زندگی و ابراز علنی آن برای نوع خاصی از ادامه بقای افراد مهم است. زمانی که داستان زندگی خود را حکایت می کنید، آن را از جنبه های مختلف و متفاوتی می بینید و بعد تغییراتی اعمال می کنید که برای زندگی تان بهتر است. ما انگلیسی یاد نمی دهیم، آن ها در حد توان و دانش خود به انگلیسی می نویسند و ما آن را تصحیح می کنیم. از سویی هم توانایی ها و خلاقیت آن ها در داستان گویی را پرورش می دهیم ».
طی سه سال گذشته تعداد زنانی که در این پروژه شرکت کرده اند به طور ثابت افزایش پیدا کرده است و زنان تجربیات خود را با دوستان و خانواده هایشان در میان می گذارند.
سوزان پاستلویته، خبرنگاری که داستان ها و اشعار زنان افغان را ویرایش می کند، می گوید: «ما در حال حاضر حدود صد نویسنده داریم. نویسندگان بیشتری را به آن ها اضافه می کنیم. مسن ترین نویسنده ما ٤٥ سال سن دارد و جوان ترین نویسنده ١٤ ساله است».
این زنان اغلب به دلیل نوشتن داستان هایشان با خطرات و ریسک های بسیار بزرگی روبرو هستند. خانم پاستلویته می گوید بعضی از آن ها زمانی که از قلمروهای تحت کنترل طالبان عبور می کنند، لپ تاپ ها را زیر برقه هایشان مخفی می کنند.
او می گوید: «این زنان تا حدودی به صورت مخفیانه می نویسند. خانواده های آن ها لزوماً از ابراز آزادانه دیدگاه های دخترانشان و قرار دادن آن در برابر دید جهانیان حمایت نمی کنند. ما یک نویسنده می شناختیم که در خفا می نوشت و مجبور بود چهار ساعت راه برود تا به یک کافی نت برسد و همیشه یکی از مردان خانواده او را همراهی می کرد».
«پروژه نگارش زنان افغان» اخیراً از فضای سایبری به ساختمانی در کابل، پایتخت افغانستان منتقل شده است که زنان می توانند در آن از اینترنت استفاده کنند و الهام بخش یکدیگر باشند.
مهناز ٢٠ ساله که سه سال پیش به این گروه پیوسته است، می گوید «احساس می کنم تنها نیستم و نیاز به تغییر وجود دارد».
او در شعر «مشروعیت بخشیدن به نابرابری» به این مسئله می پردازد که چگونه زنان قربانی دیدگاه های فرهنگی و مذهبی جامعه می شوند.
مهناز می خواهد به نوشتن ادامه بدهد و رمان نویس شدن رویای او است. او می گوید «پروژه نگارش زنان افغان» در را برای او و نویسندگان دیگر باز کرد تا صدایی داشته باشند و نیرویی برای اعمال تغییر باشند.
مهسا همیلتون، خبرنگار و رمان نویس آمریکایی، «پروژه نگارش زنان افغان» را در سال ٢٠٠٩ و ده سال پس از اولین سفر خود به کابل طراحی و راه اندازی کرد.
او می گوید زنان افغانی که او با برخورد کرده بودند، قوی و باهوش و الهام بخش او بودند و برای یادگیری و ابراز احساسات خود ذوق و شوق داشتند.
زهرا که دهه بیست سالگی خود را پشت سر می گذارد، از این که می تواند با استفاده از این پروژه روایت خود را حکایت کند، هیجان زده است.
نائومی بنارون، رمان نویس آمریکایی که مربی اوست، می گوید: «او دختر یک کشاورز بی سواد است که با وجود مخالفت جامعه و اقوام و اعضای خانواده ارزش بسیاری برای آموزش کودکان خود قائل است. زهرا در مورد ناامیدی و درد و رنج خود می نویسد اما بسیار امیدوار است».
زهرا در یک یتیم خانه انگلیسی تدریس می کند و در مورد تجربیات و امید و آرمان های دختران افغانستان می نویسد.
خانم همیلتون می گوید: «روایت داستان زندگی و ابراز علنی آن برای نوع خاصی از ادامه بقای افراد مهم است. زمانی که داستان زندگی خود را حکایت می کنید، آن را از جنبه های مختلف و متفاوتی می بینید و بعد تغییراتی اعمال می کنید که برای زندگی تان بهتر است. ما انگلیسی یاد نمی دهیم، آن ها در حد توان و دانش خود به انگلیسی می نویسند و ما آن را تصحیح می کنیم. از سویی هم توانایی ها و خلاقیت آن ها در داستان گویی را پرورش می دهیم ».
طی سه سال گذشته تعداد زنانی که در این پروژه شرکت کرده اند به طور ثابت افزایش پیدا کرده است و زنان تجربیات خود را با دوستان و خانواده هایشان در میان می گذارند.
سوزان پاستلویته، خبرنگاری که داستان ها و اشعار زنان افغان را ویرایش می کند، می گوید: «ما در حال حاضر حدود صد نویسنده داریم. نویسندگان بیشتری را به آن ها اضافه می کنیم. مسن ترین نویسنده ما ٤٥ سال سن دارد و جوان ترین نویسنده ١٤ ساله است».
این زنان اغلب به دلیل نوشتن داستان هایشان با خطرات و ریسک های بسیار بزرگی روبرو هستند. خانم پاستلویته می گوید بعضی از آن ها زمانی که از قلمروهای تحت کنترل طالبان عبور می کنند، لپ تاپ ها را زیر برقه هایشان مخفی می کنند.
او می گوید: «این زنان تا حدودی به صورت مخفیانه می نویسند. خانواده های آن ها لزوماً از ابراز آزادانه دیدگاه های دخترانشان و قرار دادن آن در برابر دید جهانیان حمایت نمی کنند. ما یک نویسنده می شناختیم که در خفا می نوشت و مجبور بود چهار ساعت راه برود تا به یک کافی نت برسد و همیشه یکی از مردان خانواده او را همراهی می کرد».
«پروژه نگارش زنان افغان» اخیراً از فضای سایبری به ساختمانی در کابل، پایتخت افغانستان منتقل شده است که زنان می توانند در آن از اینترنت استفاده کنند و الهام بخش یکدیگر باشند.
مهناز ٢٠ ساله که سه سال پیش به این گروه پیوسته است، می گوید «احساس می کنم تنها نیستم و نیاز به تغییر وجود دارد».
او در شعر «مشروعیت بخشیدن به نابرابری» به این مسئله می پردازد که چگونه زنان قربانی دیدگاه های فرهنگی و مذهبی جامعه می شوند.
مهناز می خواهد به نوشتن ادامه بدهد و رمان نویس شدن رویای او است. او می گوید «پروژه نگارش زنان افغان» در را برای او و نویسندگان دیگر باز کرد تا صدایی داشته باشند و نیرویی برای اعمال تغییر باشند.
