کارگردان: آلن رنه
بازيگران: ژرار دو پاردو، راجر پيه ار، نيکول گارسيا
فرانسه، ۱۹۸۰، رنگی، ۱۲۳ دقيقه
«عموی من که در آمريکاست» يکی از اصيل ترين و مهمترين فيلم های فرانسوی دهه ۱۹۸۰است. اين فيلم همچنين آغازگر تغيير مسير هنری کارگردان آلن رنه نيز بشمار می رود، که در عين سياليت و استادی در بکاربردن مونتاژ، رک گويی و صراحت جديدی نيز به کارش بخشيده که از فيلم های قبلی اش واقع بينانه تر است.
فيلم که مخلوط جذابی است از فاکت و داستان، علم و هنر، بيوگرافی و ملودرام، نقطه آغازش را بر تئوری های يک بيولوژيست واقعی بنام هنری لابروه می گذارد که معتقد بود نيروهای فرهنگی شکل دهنده و سازنده اصلی تمايلات و کشش های اصلی و «طبيعی» انسان هستند.
فيلم تشکيل شده است از سه داستان که بطور موازی با هم جلو می روند. هر داستان زندگی گاها جالب کاراکتری را از لحظه تولد تا رسيدن به يک مرحله بحرانی در ميانه زندگی آن کاراکتر دنبال می کند. رنه (ژرار دو پاردو) فرزند ساعی يک زارع است، که خيال دارد ريشه های آباء و اجدادی و روستايی خودش را برای روی آوری به شهر و شروع يک صنعت جديد ترک کند. نفر بعدی، ژان (راجر پيه ار)، روشنفکری جاه طلب و مدير يکی از رسانه هاست که تصميم دارد به سياست وارد شود. نفر سوم، ژانين (نيکول گارسيا)، بازيگر مستعد و خوش ذوقی است که از بخت بد کم برايش کار درست می شود. ژانين مدتی معشوقه ژان می شود.
ساختار سمفونی مانند فيلم اين رشته های مختلف را بصورت شبکه ای از قياسات و مضمون های مکرر و فی البداهه با جزئيات بيادماندنی به هم می بافد. همه اين جريانها و تداخلات تشکيل دهنده آن جستجوی ازلی برای يافتن ريشه های رفتاری انسان است که بطرز جالبی در اين فيلم به نمايش درآمده است. داستانهای خصوصی کاراکتر ها بسيار جالب و اصيل پرداخته شده اند، و هنر کارگردان در اين است که، مانند برخی از کارگردانان وطنی، اين داستانها را هرگز به سطح تمثيلی و يا شواهدی بی بو و خاصيت تقليل نمی دهد. توضيحات علمی که در جای جای فيلم کاشته شده است به نحو قابل تحسينی با قسمت های ملودرام فيلم می آميزد. حتی جائيکه پروفسور لابروه فتوژنيک بر پرده ظاهر می شود، گويی که حرکاتش بی افاده و شخصيتش جالب توجه است، اما اين بازی بازيگران چيره دست سينمای فرانسه، دوپاردو و گارسيا، است که از کسالت سخنرانی های جناب پروفسور می کاهد.