جيم هاگلند، واشنگتن پست
پنتاگون از همه طرف مورد حمله قرار گرفته است، زيرا نتوانست از موزه ملی بغداد که در نوع خود منحصر به فرد است مراقبت کند. اين اتهام تا حدی درست است، لغزش های امنيتی در موزه ملی و در بيمارستان ها غير قابل توجيه است.
اما شتاب در محکوم کردن آمريکايی ها برای چپاول و غارتی که به دست عراقی ها انجام گرفته است، مسائل بنيادی مسئوليت پذيری و پاسخگو بودن در عراق و در تمامی سرزمين های عربی را مخدوش می کند. بحث درباره اينکه چه کسی مسئول آسيب به موزه است، جوهره و لزوم يک تحول اخلاقی و روانی را در کل خاورميانه مطرح می کند.
در عجله برای محکوم کردن، يک سوآل مهم گُم می شود: اگر اين غارت تا اين حد قابل پيش بينی بود، عراقی ها و بخصوص کارکنان موزه برای حفاظت از اين آثار چه اقداماتی از قبل کرده بودند؟
گزارش های خبری و تصويری که از بغداد آمد، نشان می داد که آنها اقدامات پيشگيرانه نکرده بودند؛ و اين نکته، يک امکان شوم و سوآل برانگيز را مطرح می سازد: آيا ممکن است يکی از بزرگ ترين دزدی های آثار هنری در تاريخ، کاری از درون، توسط مقامات عراقی باشد که دست پرورده رژيم دزد ها، رژيم صدام حسين بودند؟
من ساعت ها در اين موزه گذرانده ام، موزه ای که بهشتی از آرامش و سلامت روحی و فرهنگی در وسط يک رژيم پليسی بود؛ بنای يادبودی از اعصار کهن، در زمانی که بين النهرين مرکز تمدن و نه جهنم استبداد و وحشيگری بود.
طراحان نقشه جنگی آمريکا، در اين جنگ هم مانند سال ۱۹۹۱، بمب های خود را در مجاورت موزه پائين نريختند. اما امکان خطر و آسيب بايد نه فقط برای ژنرال های آمريکايی، که برای مسؤلين موزه هم روشن می بود، هر چند که ظاهراً هر دو گروه از سرعت سقوط رژيم بعثی غافلگير شدند.
اين غارت، کاری نبود که بدون برنامه بتواند صورت بگيرد. شيشه قفسه ها را با ابزار مناسب بريده بودند و چنان همه چيز را تخريب کردند که جای پايی ازخود بجا نگذارند. هر چند اين گفته در لحظه کنونی فقط يک تئوری است، اما نمی توان منکر شد که ممکن است آدمکشان صدام، مدت ها قبل از جمعيت اوباش خيابانی خود را به موزه رسانده باشند.
در هر حال، باعث بی آبرويی وشکست خود عراقی ها (و ديگران) می شود که تمامی مسئوليت را به گردن ارتش ايالات متحده بيندازند.چنين کاری باعث تداوم اين افسانه می شود که هر بدبختی بسر اعراب می آيد، کار بيگانگان است. حکومت های عربی، سرزنش کردن ديگران را تبديل به يک هنر کرده و شهروندان آنها نيز به سهولت به دنبال اين تبيين می دوند. رسانه های عربی، سياستمدارانشان و روشنفکران، تمام روز وقتشان را صرف اين می کنند که بگويند همگی قربانی شده اند. چنين رفتاری صرفاً انفعال مدنی گسترده تحت رژيم های اقتدارگرا و فقر موجود را تشديد می کند.
مايه دلگرمی است که می بينيم عراقی های آزاده در بغداد، زنجير قضا و قدری بودن را پاره می کنند و متشکل می شوند تا با دزد ها و غارتگران مقابله کنند و محله های خود را امن و پاکيزه سازند. بقای جامعه از پائين به بالاست.