Joan Baez هنرمندی که در دهه ۱۹۶۰ یکی از پرچمداران نهضت آزادی های مدنی بود و سرود جاودانه او"we shall overcome" (ما پیروز خواهیم شد) به صورت سرودی دنیائی و سمبل مبارزات مدنی در آمد، اینک همین سرود را به نشانه همبستگی با مردم ایران می خواند و به فارسی آوا سر می دهد که «ما پیروز میشیم، يه روز».
و در همین هفته موزیک همیشه به یاد ماندنی "Stand by me" (در کنارم بایست) با اجرائی تازه میان ایرانیان و غیر ایرانیان دست به دست می گردد و به سرودی تازه تبدیل می شود، وقتی Jon Bon jovi ستاره بزرگ راک بین المللی به فارسی می خواند:
«وقتی که شب میاد، با همه غمها،
ای یاور، ای هم فریاد، با من باش.
دست به دست، هموطن، تو و من
هموطن درد تو، درد من
با من باش».
در اجرای این موزیک بسیار جذاب و زیبا، «اندی» هنرمند ایرانی مقیم آمریکا، Bon jovi را همراهی می کند.
آنچه این دو آهنگ بازگوی آنند، در حقیقت واکنشی است که نه فقط آمریکائیان که جهانیان به عنوان همبستگی با مردم ایران نشان می دهند. حالا اگر کسی فکر کند که مثلاً «جون بایز» از کاخ سفید خط می گیرد، یا Jon Bon jovi از دولت و حکومتی دستورالعمل می گیرد، تنها پرت بودنش از سابقه و کردار اینان را می رساند و اینکه این هنرمندان پیوسته صدایشان در اجتماع خود صدای اعتراض و انگشت به روی ناروائی های اجتماعی گذاشتن بوده است.
حرف «جون بایز» و «جان بان جووی» در حقیقت انعکاس حرف و خواسته جامعه ای است که در آن زندگی می کنند، جامعه دنیا. و این جامعه دنیا، از آنچه در مورد رفتار با مردم ایران از سوی حکومت و نهادهای آشکار و پنهان وابسته به آن می شنود و یا به لطف تکنولوژی بی مهار و علیرغم اعمال همه گونه سانسور خبری، می بیند و گاه دقایقی بعد از رخداد شاهد آن است، تازه دریافته که این ایرانی کیست و چگونه در این سی سال این جامعه گاه حاکمانش را با مردمانش عوضی گرفته بوده و در موردشان آنچنان که شایسته بوده قضاوت نگرده است.
موج حمایت از ایرانیان را نه کاخ سفید رهبری کرده و نه در پایتخت های اروپائی به دست دولتمردان و رهبران سیاسی سازماندهی شده است. این موج، موجيست خود جوش که شعارش و باورش، همبستگی و یکی بودن مردمان دنیاست.
این موج خودجوش برای سرکوب و خشونت علیه مردم، آن هم به شیوه ای که هزاران دوربین تلفنی نگذاشته تا در خفا بماند، هیچ توجیهی را نمی پذیرد.
بنا بر این وقتی مقامات حکومتی در ایران، صحبت دخالت در امور داخلی ایران توسط دولت های غربی و یا پرزیدنت اوباما می کنند، توجه ندارند که این بار این قضیه و در دنیای امروز و در عصر جهش بزرگ ارتباطی از یک شخص و یک دولت و حتی یک رئیس جمهوری فراتر رفته و جنبه ای مردمی به خود گرفته که، این مردم هم محدود به یک کشور و دو کشور و حتی یک قاره و دو قاره نیستند.
ما داریم پدیده ای را تجربه می کنیم که داستان نخستین آزمایش موفقیت آمیز پیوند آدمیان دنیا، به لطف تکنولوژی است. و اینکه از پس این آزمایش، می دانیم که هیچ خشونت و بیدادی، حتی در کوئی دورافتاده، از دید «بنی آدم» پنهان نمی ماند.
و در وسط این آزمون، مقامات حکومتی در ایران تهدید می کنند که حالا در امور داخلی ما دخالت کرده اید، کاری می کنیم که از کرده خود پشیمانتان کنیم.
پرسش این است که این تهدید خطابش به کیست؟ به مردم دنیا؟ به همه قوم آدم؟ که جرمشان ظاهراً اظهار همبستگی با هم است؟
آیا باید بنی آدم را از آنکه خود را اعضای یک پیکر بدانند پشیمان کرد؟ و چگونه؟
