گزارش: مایک اوسالیوان، خبرنگار صدای آمریکا در لس آنجلس
در جشنواره ای که اخیرا در شهر سن فرانسیسکو در شمال کالیفرنیا برگزار شد، رقص و موسیقی کشورهایی که در مسیر« جاده ابریشم»، راهی که آسیا را به اروپا پیوند می دهد قرار گرفته اند از جمله ایران، افغانستان، چین، هند و دیگر کشورها به نمایش گذاشته شد و گروه کثیری از جمعیت آمریکایی و نیزمهاجرانی از این کشورها درمحل این فستیوال گردهم آمدند.این جشنواره در طول یک روز، موسیقی و رقص هایی از آذربایجان، هند و آسیای مرکزی را به نمایش گذاشت. جاده طویل ابریشم از اروپا تا خاورمیانه تا هندوستان و چین ادامه داشت.
در زمان های دور، تجار و مبلغان مذهبی که در این مسیر تاریخی قدم می گذاشتند، ضمن سفر در « جاده ابریشم» به مبادله فرهنگی با یکدیگر می پرداختند و زبان های ا ین کشورهای مختلف را می آموختند. بسیاری از شرکت کنندگان درجشنواره امسال از اهالی همین کشورها بودند.در غرفه های مختلف، صنایع دستی رنگارنگ و گوناگون دیده می شد. کامران دورافی که یک آمریکایی ایرانی تبار است، در یکی از این غرفه ها، کتاب های کمیک به زبان انگلیسی که در آن ها از حماسه های ایرانی استفاده شده است را به نمایش گذاشته بود. کامران این کتاب ها را به کمک برادر و یکی از دوستان خود منتشر می کند. در غرفه ای دیگر، زنی از ازبکستان به کار فروش پارچه ها و لباس های سنتی این کشور سرگرم بود.
اما مهم ترین بخش فستیوال، قسمتی بود که به اجرای برنامه رقص و موسیقی و شعرخوانی اختصاص داده شده بود.
فریماه برنجی، رقاص ایرانی آمریکایی یکی از شرکت کنندگان در بخش هنرهای اجرایی بود. فریماه با اغلب رقص های کشورهای جاده ابریشم به خوبی آشنایی دارد از جمله رقص کشورهای تاجیکستان، افغانستان، ازبکستان، آذربایجان، ایران ، چین و هندوستان.
فریماه برنجی در یکی از رقص های خود مجموعه ای از طراحی هایی از تمام این کشورها را به کار گرفته است.
رقاص و طراح رقص، وان چائو چانگ یک شهروند چینی تبار است اما خانواده او مدت ها در اندونزی زندگی کرده اند. او از رقص های هر دو کشور در یک طراحی ویژه استفاده کرده است:«من حرکات رقص هر دو کشور و به ویژه نکات مشترکی که این حرکات با هم دارند را بسیار دوست می دارم و نوعی فریبندگی که در این رقص ها وجود دارد به آن جذابیت خاصی می دهد که در رقص های قومی دیگر زیاد مشاهده نمی کنید.» در جایی دیگر نیما حکمت ، سنتورنواز ایرانی تبار مشغول کوک کردن ساز خود است. حکمت یک مهندس است اما از کودکی علاقه خاصی به موسیقی خاورمیانه و به ویژه ایران داشته است:« صدای این موسیقی یک احساس عجیبی در من بوجود می آورد. واقعا مرا لمس می کند. به همین جهت هم تصمیم گرفتم نواختن سنتور را یاد بگیرم به خاطر تاثیری که روی من دارد. صدای این ساز مرا مسحور خود می کند.» برنامه رقص و موسیقی بیشترین تعداد از مردم شرکت کننده در این برنامه را به خود جلب کرد. مهران ابراهیمی که خود نوازنده تنبک است می گوید : « فرهنگ های خاص جاده ابریشم برای من از جنبه های سحرآمیزی برخوردار است. این موسیقی یک احساس خیلی خوبی در من ایجاد می کند چرا که مردم را وادار می کند جلو بیایند و از ما درباره سازهایی که می نوازیم سئوال کنند و همین موضوع به من احساس خیلی خوبی می دهد.» یک ارکستر افغانی در گوشه ای دیگر از چند عموزاده و برادر و خواهر زاده تشکیل شده است. تعمیم افضلی در آمریکا زاده شده است اما به مدت 15 سال است که موسیقی افغانی می نوازد: « علاقه من به موسیقی افغانی یک تجربه شگفت انگیز بوده است. نواختن طبل، آموختن آوازخوانی و نواختن آکاردئون مرا واقعا در عمق موسیقی افغانی قرار داد.»شارلین ساویر در سال 1986 گروه رقصی به نام باله افسانه را پایه گذاری کرد تا از طریق آن بتواند رقص و موسیقی جاده ابریشم را به اهالی شهر سن فرانسیسکو در شمال کالیفرنیا معرفی کند. او برگزار کننده این فستیوال است و معتقد است که کالیفرنیا یکی از بهترین مناطق برای اجرای چنین جشنواره هایی است. به عقیده شارلین، این ایالت غربی آمریکا در واقع یک جاده ابریشم مدرن به شمار می رود.
شارلین می گوید:« مردم مختلف از کشورهای گوناگون در این ایالت جمع شده اند و هر یک از آن ها به شدت علاقمند است تا فرهنگ های دیگری را تجربه کند. این یک فرصت کم نظیر است وقتی که شما می توانید مردمی از تمام این کشورهای جاده ابریشم را در یک محل جمع کنید. کاری که قرن ها و قرن ها در آن سوی جهان انجام شده است.»شارلین امیدوار است تا بتواند این جشنواره را به صورت سالیانه برگزار کند.