کارگردان:
لويی بونوئل
فرانسه، ۱۹۷۲، سياه و سفيد، ۱۰۱ دقيقه
در حوالی زمانی که بونوئل سرگرم ساختن اين شاهکار براندازانه بود گفته زير را از وی نقل کرده اند: «چيزهايی را که سابقا با خشونت بيان ميکردم، حالا همان ها را با شوخی و مزاح ميگويم.»
سوررئاليست و پروواکاتور بزرگ سينما با اين فيلم عميق به نقطه اوج فعاليتهای خلاقانه اش رسيد و به پاس آن جايزه اسکار را بخود اختصاص داد. اين کمدی گزنده اما متين و باوقار از يک سری وقايع سرهم بندی شده تشکيل شده که در ميان هياهوی روايت با خواب ها و خواب در خواب منقطع (تکنيکی که در ادبيات با جيمز جويس تکامل پيدا کرد) و سپس بطرز نبوغ آميزی دوباره به هم وصل شده است.
فيلم با اين طرح ساده شروع ميشود که ۶ کاراکتر اصلی داستان در صددند تا برای صرف غذا در رستورانی دور هم جمع شوند، اما کرارا و به طرق مختلف در نقشه هايشان وقفه حاصل ميشود. مثلا وقتی به رستوران مورد نظر ميرسند در مييابند که جسد مدير رستوران در اتاق بغلی دراز به دراز افتاده است؛ سالن غذاخوری تبديل به صحنه تئاتری ميشود که برای خودش تماشاچی هم دارد. يکی از مشتريان که احساس ميکند به وی توهين شده تپانچه ای را درآورده و ميزبان را ميکشد.
در برابر همه اين اتفاقات کاراکترهای مودب و بورژوا منش فيلم از خود هيچگونه عکس العمل تندی نشان نميدهند و سعی ميکنند تا متمدنانه رفتار کرده و کار خلاف قاعده ای از ايشان سرنزند. در واقع فيلم ميخواهد بگويد که نقطه قوت بورژوازی هم همين بی خبری است که عليرغم ماجراها و رسوايی هايی مثل خيانت، قاچاق مواد مخدر و حتی جنايت اين بی خبری احترام بورژوازی را ضمانت ميکند و به وی توان آن را ميبخشد تا از ميان اين همه سردرگمی و خرتوخری با وقار تصنعی به زندگيش ادامه بدهد.
