برنامه گفتگوی زنده تلویزیونی را دوست دارم. مهمان ها آزادند هر چه می خواهند بگویند بدون هیچگونه سانسور. هر روز و هر لحظه ی برنامه زنده سرشار از رویدادهای غیرقابل پیش بینی است. از قطع ماهواره تا مشکلات ریز و درشت فنی و نرسیدن به موقع مهمان ها؛ آنجایی که تو می مانی و میلیون ها بیننده و یک ساعت برنامه بدون مهمان! یعنی هر سه مهمانی که دعوت کردی یا به استودیو نرسیده اند یا ارتباط ماهواره برقرار نشده است. آن موقع چه باید کرد؟! چند دقیقه رو به دوربین حرف می زنی تا مهمان ها برسند؟! روال برنامه را چگونه در لحظه تغییر می دهی؟!
اما، اینکه مهمان برنامه در میانه ی یک بحث داغ سیاسی جلوی دوربین گوشی را در بیاورد و استودیوی برنامه را ترک کند اتفاق بسیار نادری است!
همه چیز در چند ثانیه اتفاق افتاد. همین چند روز پیش بود. یکی از مهمان ها در استودیوی راه دور برنامه را ترک کرد. انتظارش را نداشتم ولی بلافاصله بحث را با مهمان دیگر ادامه دادم. تهیه کننده برنامه در گوشم گفت: «می خواهی با مهمان دیگری تماس بگیریم و تلفنی روی خط بیاوریمش؟» با اشاره سر گفتم نه لازم نیست و نبود. آنقدر پرسش داشتم که بشود دو تا برنامه تولید کرد. لحظه ای بعد تهیه کننده به یکی از مهمان هایی که یکی دو سال پیش وسط برنامه بحث را ترک کرده بود اشاره کرد و به شوخی گفت تماس بگیریم و او را بیاوریم. در دل و بر لب خندیدم! یکی دو دقیقه ای گذشته بود که تهیه کننده گفت کارگردان برنامه می گوید مهمان جنجالی استودیو را ترک کرده است. اما، ماجرا تازه شروع شده بود. یوتیوب و فیسبوک ترکید!
همه این ها را گفتم که بگویم اینکه در چنین تنش هایی جلوی دوربین آرام هستی گذشته از تجربه و تسلط بسیار به این مرتبط است که تهیه کننده و مدیر تولید برنامه ات حرفه ای و آرام و راحت و شوخ باشند.